Jak oswoić papugę?

Minimum dwie

Zacznijmy od tego, że mówiąc „papuga w domu” zawsze mam na myśli liczbę mnogą. To ptaki stadne, bardzo od swojego stada uzależnione. Chociaż oswajanie papugi sprawi, że będzie ona traktowała człowieka jako członka stada, nie zastąpi on towarzystwa innych przedstawicieli gatunku oraz wszystkich potrzeb związanych z interakcjami towarzyskimi. Samotna papuga, nawet jeżeli będzie mogła przebywać z nami non stop, nie będzie w pełni szczęśliwa.

 

 

Jak oswoić papugę?

Proces oswajania papugi wymaga od nas pokładów cierpliwości i czasu, ponieważ liczymy go w tygodniach, a nawet miesiącach. Ostateczny czas zależy przede wszystkim od gatunku i indywidualnych cech osobowościowych papugi. Możemy mieć pod opieką na przykład taką, która będzie wycofana, płochliwa, niechętna do kontaktów z człowiekiem, albo taką, która jest niezwykle ciekawska, otwarta na nowe doświadczenia oraz bodźce. To zupełnie jak z ludźmi – my przecież też mamy różne charaktery.

Kluczem do oswojenia i zbudowania pozytywnej relacji z pierzastą podopieczną jest dbanie o to, aby jej nie wystraszyć w trakcie tego procesu. To ważne, ponieważ emocje towarzyszące papudze w pierwszych interakcjach z nami będą podwalinami pod jej przyszłe nastawienie. Zwłaszcza na początkowym etapie unikajmy gwałtownych ruchów w pobliżu papuziej woliery oraz głośnych dźwięków, które mogłyby spłoszyć zwierzę. Ma być spokojnie i bezpiecznie. Każda przykra, wywołująca u papugi lęk sytuacja zbuduje nieprzyjemne skojarzenie wobec nas i sprawi, że będziemy musieli cofnąć się o kilka kroków w procesie oswajania.

 

 

O to, jak oswoić papugę, najlepiej dopytać hodowców lub doświadczonych opiekunów wybranego przez nas gatunku. Pasjonaci chętnie dzielą się swoją wiedzą, a nam przecież zależy na tym, żeby etap poznawania się i oswajania papugi przebiegł bezproblemowo. Korzystajmy z doświadczenia innych miłośników papug, żeby nie popełniać błędów, których możemy uniknąć.

Nie tylko każdy gatunek, ale też każda pojedyncza papuga jest inna. Dlatego odpowiedź na pytanie, jaka papuga jest najlepsza do oswojenia, wcale nie będzie prosta. Inaczej zachowują się osobniki karmione ręcznie, inaczej te, które wzrastały bez ingerencji ludzkiego opiekuna. Ptaki ze sklepów zoologicznych będą się różniły zachowaniem od tych pochodzących bezpośrednio z bezpiecznych hodowli.

No i do tego wszystkiego dochodzą jeszcze cechy indywidualne danej papugi. Nie każda będzie lubiła być głaskana czy spędzać czas na naszym ramieniu. I co ważne – nie każda będzie chciała z nami „rozmawiać”. Musimy to uszanować i wchodzić z papugą w takie interakcje, jakie będą jej odpowiadać najbardziej.

 

 

Jakie papugi mówią?

Możliwość prowadzenia rozmowy z ptakiem jest szalenie atrakcyjna, jednak trzeba pamiętać o dwóch istotnych rzeczach. Po pierwsze, nauczenie papugi mówienia nie jest wcale tak łatwe, jak mogłoby się wydawać. Po drugie, papugi nie tyle świadomie mówią, co naśladują dźwięki, czyli w tym przypadku słowa, odtwarzając je w różnych okolicznościach. Może to nieraz wyglądać na celowe i intencjonalne, ale nie do końca takie jest. Działa to głównie na zasadzie skojarzeń: ptak uczy się ciągów przyczynowo-skutkowych. Przykład? Chociażby słowo „jeść”, którego papuga może używać niezależnie od tego, czy faktycznie jest głodna, czy nie. Nauczyła się po prostu, że słowo wiąże się ono z otrzymaniem przekąski. To trochę jak z psem chcącym dostać coś ze stołu „na piękne oczy”, chociaż sam niedawno zjadł swój posiłek.

Żeby papuga chciała rozmawiać, musi się wytworzyć między nami więź, która będzie jej motywatorem. Ptaki te naśladują ludzką mowę, ponieważ wynika to niejako z presji społecznej. Jakie to ludzkie, prawda? Papuga, chcąc się dopasować do grupy, w której przebywa, zaczyna naśladować jej sposób mówienia. W przypadku kontaktów z człowiekiem będzie to naśladowanie ludzkiej mowy właśnie po to, żeby łatwiej nawiązać z nami kontakt i zacieśnić relację.

Przyjmuje się, że większość gatunków papug można nauczyć mówić w mniejszym lub większym stopniu, nawet papużki faliste, jeżeli zaczniemy naukę, kiedy te są jeszcze młodziutkie. Są jednak gatunki, które radzą sobie z tym wyjątkowo dobrze.

Najlepiej mówiącym gatunkiem papugi jest żako, spora, szara papuga pochodząca z Afryki. Mówiący przedstawiciele tego gatunku potrafią nie tylko odtwarzać słowa, ale również umieszczać je w odpowiednim kontekście, na przykład poprawnie określać kolory i kształty, które widzą czy nazywać pokarm, który właśnie jedzą.

 

 

Odpowiedzialność na całe życie

Papugi mają wyjątkowo dobrze rozwinięty mózg i mogą się pochwalić niezwykłą inteligencją. Jeżeli dodamy do tego jeszcze fakt, jak bardzo społecznymi są ptakami, możemy wydedukować, że to niezwykle wymagające w opiece zwierzęta. Nie sprawdzą się dla osób, które pracują na pełen etat poza domem i często podróżują. Dlatego zanim zdecydujemy się na papugę, odpowiedzmy sobie na pytanie: czy potrafimy poświęcić tym ptakom większość naszego dnia, żeby zaspokoić ich socjalne potrzeby?

Pamiętajmy także, że są to ptaki latające. Potrzebują ruchu dla zachowania zdrowia i dobrego samopoczucia. A im większe papugi wybierzemy, tym więcej przestrzeni do latania będą potrzebowały.

Co więcej, papugi wykazują się dużą aktywnością i ciekawością wobec otoczenia. Będą sprawdzać, zwłaszcza dziobem, wszystko, co je zainteresuje. Mogą wyskubywać przyciski z pilota od telewizora, klawisze klawiatury, guziki, pinezki z tablicy, dziobać przewody elektryczne czy domowe rośliny. Musimy więc dobrze zabezpieczyć dom, żeby nie stała się im krzywda.

W zależności od gatunku papugi żyją od kilkunastu, do kilkudziesięciu lat. To zobowiązanie na długi czas, często na cały życie. Musimy bardzo poważnie zastanowić się nad tym, czy jesteśmy gotowi się nią odpowiednio zaopiekować.

 

 

Więcej podobnych artykułów znajdziesz w pasji Mam zwierzęta.

Zdjęcie okładkowe: Shutterstock