Dzieje grzechu

Stefan Żeromski urodził się 14 października 1864 r. we wsi Strawczyn. Zmarł 20 listopada 1925 w Warszawie. Wychowywał się w zubożałej rodzinie szlacheckiej, w której silne były tradycje patriotyczne.

Autor takich dzieł jak „Syzyfowe prace”, „Ludzie bezdomni” „Przedwiośnie” oraz wielu opowiadań np. „Siłaczka”. Swoje prace wydawał pod pseudonimami Maurycy Zych, Józef Katerla i Stefan Iksmoreż.

W ciągu 4 lat stracił oboje rodziców. Uczył się w Męskim Gimnazjum Rządowym w Kielcach. Z powodu problemów finansowych i początkowego stadium gruźlicy Żeromski ukończył szkołę wcześniej, bez podchodzenia do matury. Następnie podjął studia na Instytucie Weterynarii w Warszawie (szkoła ta nie wymagała matury od swoich studentów). Zmuszony był jednak przerwać studia po trzech latach z powodu braku pieniędzy. W tym czasie zetknął się po raz pierwszy z ruchami socjalistycznymi.

Po rzuceniu studiów Żeromski zatrudnił się jako guwerner w domach ziemiańskich w takich miejscowościach jak Łysowo i Nałęczów. To właśnie w Nałęczowie poznał swoją pierwszą żonę, Oktawię Radziwiłłównę. Wraz z żoną i jej córką z pierwszego małżeństwa wyjechał do Szwajcarii.

Po powrocie do kraju pracował w Warszawie i wydawał kolejne dzieła literackie. Po sukcesie wraz z rodziną wyjechał do Zakopanego, gdzie mógł w spokoju pisać. Później na trzy lata przeprowadził się do Paryża, ale to w Zakopanem zostało jego serce. Wrócił tam po latach raz kolejny, z drugą żoną. W 1918 został pierwszym (i jednocześnie ostatnim) prezydentem Rzeczypospolitej Zakopiańskiej.

Przez ostatni rok życia mieszkał w Zamku Królewskim w Warszawie.