Garłuch

Latem 1943 roku wykonywano wyrok na konfidencie z podwarszawskich Włoch. Ustalono, że wysyłał on pocztowe meldunki do Gestapo, sygnowane jego konfidenckim numerem. Identyfikacja musiała więc być poprzedzona żmudną i skrupulatną akcją wywiadowczą, łącznie z obserwacją włochowskich skrzynek pocztowych, do czego wciągnięto dość szeroki krąg zaufanych osób. Okazało się, że donosicielem był fryzjer (!), prowadzący we Włochach zakład, usytuowany tuż obok przejazdu kolejowego.

Tam właśnie postanowiono wykonać 24 lipca wyrok, ze względu na położenie obiektu – przy użyciu sporej grupy bojowej, w której osłoną mieli być między innymi zaprzysiężeni w AK granatowi policjanci, z komendantem włochowskiego posterunku, Andrzejem Łukasikiem. Przy fatalnym zbiegu okoliczności powstała nieprzewidziana strzelanina, podczas której Łukasika zabito, a jeden z jego podkomendnych został ciężko ranny.

Próbę wykonania wyroku, tym razem skuteczną, ponowiono po kilku dniach, a strzelającymi byli „Płowy” i „Wierny”, ubezpieczani na stacji oraz przy szlabanie kolejowym przez „Hrabiego”, „Muchę”, „Wadę”, „Wowkę” i „Zająca”.

Był to dzień pogrzebu Andrzeja Łukasika, który Niemcy zorganizowali funkcjonariuszowi okupacyjnego aparatu, poległemu podczas pełnienia służby, nie domyślając się rzeczywistej roli zabitego. Lucjan Wiśniewski pisze: „Po wykonaniu wyroku [zastrzeleniu konfidenta-fryzjera – J.K.] zdążyliśmy jeszcze z „Płowym” na cmentarz bródnowski. Dziwny był pogrzeb tego dobrego i dzielnego Polaka. Niemcy prezentowali swoją broń, a my z „Płowym” naszą – ukrytą”.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.