Okulary

Julian Tuwim pojawił się na świecie 13 września 1894 roku, a miejscem jego urodzenia jest Łódź. Ten znany polski poeta żydowskiego pochodzenia zmarł 27 grudnia 1953 roku w Zakopanem w wyniku ataku serca. Tuwim po raz pierwszy opublikował swoją twórczość poetycką w 1913 roku, kiedy to jego wiersz „Prośba” znalazł się w „Kurierze Warszawskim”. 3 lata później autor rozpoczął studia prawnicze i filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim, jednak bardzo szybko z nich zrezygnował. W 1918 roku wydał swój pierwszy tomik wierszy pt. „Czyhając na Pana Boga”, który zapewnił mu spory rozgłos. Oprócz pisania wierszy, Tuwim zajmował się również tworzeniem treści piosenek, wodewili, a także skeczy kabaretowych. Jest także autorem przekładów literatury rosyjskiej, np. dzieł Aleksandra Puszkina, a także współzałożycielem grupy poetyckiej „Skamander” i kabaretu „Pod Picadorem”. Autor przez wiele lat zmagał się z alkoholizmem, depresją i zaburzeniami lękowymi. W czasie wojny przebywał na emigracji we Francji oraz w Ameryce.

Julian Tuwim jest uznawany za jednego z największych polskich poetów dwudziestolecia międzywojennego. Jego wczesna twórczość wyraża zdecydowany bunt przeciwko dekadenckim nastrojom Młodej Polski. Inspirując się filozofią Bergsona, głosił kult życia i nawoływał do optymizmu. Jego utwory były pełne zwrotów zaczerpniętych z języka potocznego, w tym wulgaryzmów i trywializmów. W późniejszej twórczości poeta odszedł od młodzieńczego entuzjazmu, skupiając się na krytyce zastanej mu rzeczywistości społecznej. Nie bał się wywoływania skandali, czego przykładem może być opublikowanie w 1937 roku wiersza pt. „Wiersz, w którym autor grzecznie, ale stanowczo uprasza liczne zastępy bliźnich, aby go w dupę pocałowali”. Poezja Tuwima była pełna mistrzowskiej gry słów, humoru i błyskotliwości. Jest to widoczne chociażby w znanych powszechnie wierszach dla dzieci - „Lokomotywa”, „Bambo”, „Słoń Trąbalski” czy „Pan Hilary”.