Potop

Henryk Sienkiewicz posługiwał się kryptonimem „Litwos” i pseudonimami „Juliusz Polkowski”, „K. Dobrzyński”. To jeden z najpopularniejszych polskich pisarzy przełomu XIX i XX wieku. Urodził się w 1846 w Woli Okrzejskiej na styku trzech regionów - Podlasia, Lubelszczyzny i Mazowsza. Pochodził ze zubożałej szlachty. Zmarł w Szwajcarii w 1916 roku. Jest laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, którą otrzymał w 1905 roku za całokształt twórczości.

Znajomość literatury i języka staropolskiego zdobył na studiach na wydziale filologiczno – historycznym Szkoły Głównej w Warszawie. Studia ukończył w 1871 roku na reaktywowanym Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Był publicystą, współpracował z różnymi czasopismami. Podróżował po Stanach Zjednoczonych, Europie i Afryce. Rok 1883 był początkiem pisania trylogii w skład której wchodzą trzy powieści: „ Ogniem i mieczem” „Potop” i „Pan Wołodyjowski”. Zostały one dobrze odebrane przez czytelników i przyniosły autorowi popularność. Zainspirowany podróżą do Rzymu, zaczął pisać kolejną powieść „Quo vadis”, opisującą losy prześladowanych chrześcijan za czasów panowania cesarza Nerona. Do najważniejszych utworów Henryka Sienkiewicza należą także: „Bez dogmatu”, „Rodzina Połanieckich”, „W pustyni i w puszczy”, „Krzyżacy” i „Wiry”. Oprócz powieści, Sienkiewicz pisał też listy z podróży, będące reportażami i nowele: „Janko Muzykant”, „Latarnik”, „Hania”, „Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela”. Wiele z jego dzieł zostało zekranizowanych – na ich podstawie powstały liczne filmy i seriale.

Tłem jego powieści były wydarzenia historyczne dotyczące danej epoki. Zgłębiał fachową wiedzę, by móc ją przenieść na strony swoich książek. W jego wszystkich utworach obecne jest chrześcijaństwo, ukazane szczególnie, jako miłość do Boga i ludzi. Można zauważyć zamiłowanie do literatury antycznej, z której czerpał inspirację do swoich powieści. Najważniejszym motywem była dla Sienkiewicza ojczyzna - Polska – zarówno jej losy historyczne, jak i życie ludzi, ich cechy oraz zwyczaje.