Wspomnienia z beztroskich lat

Książka jest opowieścią o Polsce w pierwszych latach komuny (1946–1956). Autor korzysta z zasobów nie tylko własnej pamięci, ale także gromadzonych przez siebie listów, fotografii, wycinków z gazet i książek, a przede wszystkim pisanego przez siebie dziennika, tak jakby już wtedy przygotowywał się, by utrwalić obraz tamtych czasów.

Stara się być obiektywny i nie oszczędza nawet samego siebie. W niektórych ocenach wydarzeń i ludzi może się myli, a nawet jest niesprawiedliwy, ale tak je widział w tamtych latach i tak je przekazuje. Jeśli dzisiaj ma inne zdanie na ich temat, wówczas skrupulatnie odnotowuje to w przypisach na końcu każdego rozdziału. Za beztroskim tonem jego opowieści widać ponurą rzeczywistość, chociaż on sam stara się jej nie dostrzegać. W celu nadania większej autentyczności swojemu przekazowi najpierw pisze językiem dziecka, ale język ten dorośleje w miarę dojrzewania autora. Autor na podstawie własnego życiorysu nie pozostawia wątpliwości, że tradycyjna rodzina i szkoła, w której pracują nauczyciele o wysokiej etyce, są podstawą obywatelskiego wychowania  młodego pokolenia.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.